Op een mooie pinksterdag

Afgelopen maandag op tweede pinksterdag was het een dag van een bijzonder muzikaal moment. Een erelid van de muziekvereniging waar ik bij speelwerd maar liefst 100 jaar! Daar hoort natuurlijk een serenade bij. Op het programma stond ook een mars, niet echt mijn favo genre om te spelen. Een stuk in marstempo (120) met herhalingen, een trio met een modulatie , vaak een hele kleine partij en de noten dicht op elkaar zodat je een bril of een vergroting nodig hebt.

De man zelf speelt niet meer op zijn instrument , hij is met 92 jaar gestopt. Zelf zie ik me dan niet meer op mijn sopsaxje spelen hoor , zou ik als ik dan nog leef, een rietje vastgebonden krijgen op m’n instrument? zouden er dan nog rieten bestaan?

Hij tuft overigens nog wel zelf rond in zijn auto, zijn rijbewijs is pas nog voor drie jaar verlengt en woont nog zelfstandig. En heeft een hele drukke week achter de rug, kranten die je willen interviewen, de burgemeester die langs komt, een groot feest met twee muziekverenigingen , een druk programma voor een 100 jarige!

100 jaar  1916-2016 denk daar eens over na….

Twee oorlogen meegemaakt, van geen eten tot een overvloed van supermarkten, van aanslingerauto’s tot hybride auto’s, van hout/olie kachels tot vloerverwarming,

van een lei, naar een tablet, van radio tot digitale tv, van een zelfgemaakte tol tot mega pretparken. Bedenk ook eens welke muziekstijlen die deze periode voorbij gegaan zijn, van romantiek, Jazz, Blues , Rock en Roll en ga zo nog maar even door.

Waar kunnen wij op terugkijken als we zo oud worden?

Een man van 100 jaar die ik nog zie genieten, zittend op een stoel naar de serenade die we voor hem geven…die ene mars die op het programma stond, wat heb ik die

dit keer met veel plezier gespeeld en ik hoop dat we het volgend jaar nog eens voor hem kunnen spelen. 

“van het concert des levens

krijgt men vooruit nooit de gegevens

want zelfs met een miljoen gigabyte

kan men nog niet vooruit zien in de tijd”