Lege batterij & The Boss

Een hele tijd geleden had ik al tickets van Bruce Springsteen gekocht en afgelopen dinsdag was het zover. Alleen mijn lichamelijke batterij was leeg, totaal geen energie. de reserves waren op. Sinds afgelopen weekend wil m’n lichaam nog maar één ding….slapen. En dat heb ik een paar dagen ook maar gedaan, geen uren gemaakt op m’n sax. even helemaal niets, ik was letterlijk een zombie.

Dinsdag lang getwijfeld , wel gaan , niet gaan, zelfs m’n kaartjes nog even op marktplaats gezet, maar aan het eind van de middag toch de knoop doorgehakt en gegaan, en wat was het gaaf! Wat word je blij als je die oude rockers ziet en hoort, echte muzikanten op een podium!

Elk Bruce Springsteen concert kent een moment waarin hij je helemaal inpakt; niks doet er dan meer toe en de tijd vliegt voorbij. Zo ook deze avond, een concert van non stop 3.5 uur. Na enkele vroege, harde nummers bevindt zich in één keer een stukje gospel. De combinatie van “Spirit in the Night”en “My City of Ruins”laat in Bruce Springsteen een verbinder horen die de unieke kracht heeft om 67.000 willekeurige mensen een gevoel van saamhorigheid te geven. Het is niet alleen Bruce zelf die de avond tot een succes maakt. De goed geoliede “E Street Band “walst” over het malieveld heen en weer op het ritme van Max Weinbergs donderslagen. “Born to Run”, “Tenth Avenue Freeze-out”en een handvol rock-‘n’-rollcovers maken de avond compleet, alvorens The Boss solo en akoestisch afsluit met “This Hard Land”.  Ik krijg tijdens deze avond steeds meer energie, de batterij loopt weer vol, natuurlijk ook van de fantastische saxofonist Jake Clemons. Ik heb me laten vertellen dat hij op een Keilwerth speelt…sorry een saxofonisten dingetje…

Bruce en the E Street Band bedankt, ik kan er weer even tegen!